Herbata to mój podstawowy i ulubiony napój. Zazwyczaj od niego zaczynam dzień, czy to w Polsce, czy w podróży. Chociaż mam zestawy do parzenia ceremonialnego zarówno z Chin jak i z Japonii, to na co dzień w domu najlepiej sprawdza się zwykły kubek z zaparzaczem, a w drodze szklana butelka z sitkiem.
Generalnie wszystkie rodzaje herbaty to ta sama roślina Camellia sinensis, a wszystko zależy od sposobu uprawy, czasu zbioru, a przede wszystkim obróbki. W wielkim skrócie można powiedzieć, że liście herbaty ususzone na słońcu to herbata biała, wysuszone mechanicznie – zielona, sfermentowane – czarna. Są jeszcze częściowo sfermentowane takie jak oolong, pu-erh, czy z dodatkami – jaśminowa itp.
W Japonii produkuje się niemal w 100% herbaty zielone. Ze względu na wysokie koszta pracy, plantacje są maksymalnie zmechanizowane, tylko wyjątkowe i najdroższe gatunki są tu zbierane i suszone ręcznie.
Herbata trafiła do Japonii na początku IX wieku, a sprowadzili ją na wyspy mnisi buddyjscy. Najstarszym regionem produkującym herbatę w Japonii jest Uji, położone w pobliżu Kioto. Do dziś herbaty z Uji uważa się za najlepsze w Kraju Kwitnących Wiśni. Natomiast największym najwięcej krzewów herbacianych uprawia się obecnie w prefekturze Shizuoka.
Japońskie zielone herbaty mają cienki, przypominający igłę kształt i intensywny, ciemnozielony kolor. Większość herbat japońskich odparowuje się gorącym powietrzem, a nie suszy w metalowym naczyniu tak jak ma to miejsce w Chinach. Nadaje jej to charakterystyczny kolor, oraz bardziej trawiasty i słodszy smak. Wysuszone liście walcuje się aby uzyskać pożądany kształt igiełek.
Większość sprzedawanych w Japonii herbat to mieszanki liści z różnych regionów kraju, w przeciwieństwie do Chin, gdzie rejon upraw ma duże znaczenie. Japońskie uprawy przeznacza się na rynek premium, podczas gdy niższej jakości herbaty czy produkty spożywcze na jej bazie wytwarza się z liści importowanych z Chin.
Najpopularniejsze japońskie herbaty:
Matcha – sproszkowana, najwyższej jakości herbata. Drzewa muszą być uprawiane w zacienionym miejscu. Zacienienie powoduje wzrost aminokwasów (teaniny) i kofeiny w liściach herbaty, podczas gdy ilość katechiny (źródło goryczy w herbacie wraz z kofeiną) zmniejsza się, powodując słodki smak. Używana w japońskiej ceremonii parzenia herbaty.
Gyokuro najwyższej jakości zielona herbata, której uprawy muszą być zacienione przez około 20 dni. Nazwę tłumaczy się jako „nefrytowa rosa”, co odnosi się do koloru napoju.
Kabusecha również musi być produkowana z liści uprawianych w zacienieniu, ale nie trwa to tak długo jak w przypadku Gyokuro.
Sencha jest najpopularniejszym japońskim gatunkiem herbaty. Wysokiej jakości, uprawiana jest w pełnym słońcu.
Bancha, tańsza i gorszej jakości herbata, produkowana z większych liści oraz gałązek.
Konacha to odpadki z produkcji Gyokuro i Sencha, często podawana w restauracjach sushi.
Genmaicha jest mieszanką herbaty zielonej (najczęściej bancha) z prażonym ryżem.
Hojicha to prażona zielona herbata bancha.
Będąc w Tokio polecam hotele z serii APA, a szczególnie APA Hotel Sugamo Ekimae. Fajnie położony, z onsenem w gratisie :)
Jako opcję budżetową polecam serwis Airbnb.
Booking.com
